اخراج های فنی نشان دهنده وسواس ناسالم آمریکا در کار است

خیلی خوب است که اکنون در دفتر همه چیز به حالت عادی بازگشته است، اینطور نیست؟ اگر «عادی» به معنای اخراج های انبوه، ساختمان های اداری خالی، بازگشت گیج کننده است- خط‌مشی‌های to-office، هراس هوش مصنوعی و ضربه شلاقی احساس اینکه درست زمانی که کارمندان شروع به ترسیم مجدد برخی از مرزهای بین کار و خانه کردند، رکود اقتصادی جامعه را مجبور کرده است که حتی بیشتر در مورد کار نگران شود. مدیران این را نیز با تأکید بر «کارایی» هدایت می‌کنند – حداقل اگر در بین بسیاری از افراد نباشند مدیران مارک زاکربرگ در تلاش خود برای کارایی، اخراج کرده است.

از این نظر، کتاب جدید سیمون استولزوف نمی تواند زمان بندی بهتری داشته باشد. کار به اندازه کافی خوب: بازپس گیری زندگی از کار معتقد است که ما— و به ویژه آمریکایی‌ها کار را به حدی فتیش کرده‌اند که ما هویت خود را به خاطر آن از دست داده‌ایم. Stolzoff، طراح که در IDEO کار کرده و برای آتلانتیک، کوارتز، و WIRED.

کتاب با تمثیلی در مورد یک نوع MBA شروع می شود که از یک ماهیگیر می خواهد تا تجارت خود را به یک عملیات جهانی تبدیل کند. ماهیگیر پاسخ می دهد که او قبلاً چیزی را دارد که MBA وعده داده است که می تواند در درازمدت به دست آورد: موفقیت کافی برای تغذیه خود و خانواده اش و همچنین زمان زیادی برای اوقات فراغت. MBA البته گیج شده است. این یک داستان کوچک اما پرمعنی است که به آسانی یک صدف از بین می رود. این کتاب یک غذای خوشمزه از داستان ها و حکایات تنقلاتی درست می کند.

The Good Enough Job، که این هفته آن را می خوانم، همچنین شامل گزارشی در مورد افول مذهب سازمان یافته، افزایش کار همیشه آنلاین است. فرهنگ، و تمایل ما به استفاده از کار به عنوان وسیله ای برای خودشکوفایی. همه‌ی اینها تصویری واضح از جامعه‌ای است که واقعاً شیفته کار است. استولزوف می گوید که این خطرناک است، به ویژه با توجه به اخراج های اخیر در بخش فناوری. من با او در مورد رابطه ما با کار صحبت کردم و اینکه آیا می توان در عصر مدرن به هر نوع تعادل بین کار و زندگی دست یافت. این کتاب در 23 می در ایالات متحده منتشر می شود. 

WIRED: چرا کار اداری در حال حاضر اینقدر عجیب است؟ با فرض اینکه موافق باشید که در واقع عجیب است.

Simone Stolzoff: بله. یاد زمانی افتادم که به عنوان مشاور کمپ تابستانی کار می‌کردم و در طول آموزش‌هایمان مدیر کمپ همیشه می‌گفت: «بزرگ‌ترین ترس بچه‌ها این است که هیچ‌کس کنترلی در دست نداشته باشد». و من فکر می‌کنم که این اتفاق برای کارکنان اداری در حال حاضر رخ می‌دهد، بدون یک مأموریت روشن یا چشم‌انداز روشنی از آینده محل کار. انگار همه چیز در جریان است. مدیران با عدم اطمینان خود در مورد ارزیابی مجدد نقش کار در زندگی خود دست و پنجه نرم می کنند و در عین حال سعی می کنند رهبر باشند و با اطمینان در مورد آینده ای صحبت کنند که هیچ کس واقعاً نمی تواند آن را پیش بینی کند.

همین دیروز شخصی به من گفت: “من یک مدیر هستم و کارمندانم به سراغ من می آیند و در مورد این واقعیت که پروفایل های لینکدین و رزومه خود را به روز می کنند صریح هستند.” او به آنها گفته است که همین کار را می کند. افزایش عدم اطمینان منجر به ارتباطات بسیار بازتر در مورد این واقعیت شده است که حتی مشاغلی که احساس ثبات می کنند، لزوماً چنین نیستند. اما این همچنین نشان دهنده این واقعیت است که هیچ کس واقعاً نمی داند آینده کار چه خواهد بود و مردم در حال پیشبرد آن هستند.

به نظر می رسد ادامه کار باشد. همه‌گیری، به این معنا که همه اینها منجر به آسیب‌پذیرترین و شفاف‌ترین افراد در محل کار شده است.

این ترکیبی از همه‌گیری و اقتصاد است. اقلیم. یکی از کارمندان یوتیوب به من می گفت که چگونه Alphabet باعث می شود کارگران سه روز در هفته وارد دفتر شوند. و او گفت که از یک طرف فکر می‌کند این مزخرف است و این شرکت فقط در تلاش است تا هزینه‌های سرمایه‌ای را که برای دفاتر انجام داده‌اند توجیه کند. اما او همچنین اعتراف کرد که منطقی است زیرا روحیه پایین است و فرهنگ محل کار کارمندان وجود ندارد و بازگشت به دفتر واقعاً یکی از راه‌های بهتری است که مدیران برای تسهیل هویت جمع‌گرایانه‌تر پیدا کرده‌اند.