» استارت آپ » چگونه یک متاورس بهتر بسازیم
استارت آپ

چگونه یک متاورس بهتر بسازیم

بهمن 7, 1400 50256

بنابراین، چه موانعی برای کارکرد این نوع چیزها وجود دارد؟

من می تواند حداقل سه چیز به شما بدهد. یکی این است که عبارات غیرکلامی، مانند تکان دادن سر یا خم شدن به سمت کسی، هنوز خیلی خوب کار نمی کنند. هدست های VR هنوز آنها را ضبط نمی کنند. هدست‌ها واقعاً وحشتناک هستند.

دومین هدست، صدای سه‌بعدی و فضایی است، که ما در High Fidelity روی آن کار می‌کنیم. شما باید بتوانید صدای همه را بشنوید. شما نمی توانید بنشینید و یک گفتگوی گروهی سازنده داشته باشید مگر اینکه صدای افراد را از اطراف میزی که در آن هستند بشنوید، زیرا این چیزی است که همه را قادر می سازد همزمان صحبت کنند، مانند یک مهمانی کوکتل.

«تصمیم به زندگی در دنیای دیجیتال در مقابل دنیای واقعی یک تصمیم بسیار بزرگ و جدی است. مطمئناً برای همه مناسب نیست.”

فیلیپ روزدیل، خالق زندگی دوم

و سپس یکی دیگر داشتن افراد زیادی در یک مکان هنوز هیچ فناوری وجود ندارد که بتواند بیش از 100 نفر را به طور همزمان در یک مکان قرار دهند. و بسیاری از تجربیات انسانی، مانند یک کلاس بزرگ دانشجوی سال اول، یک کنسرت موسیقی، یا یک بحث سیاسی، نیاز به بیش از 100 نفر در یک مکان دارد. محصول فیس‌بوک Horizon Worlds، که نزدیک‌ترین چیزی است که در حال حاضر به متاورس دارند، نمی‌تواند بیش از 20 نفر در یک فضا داشته باشد. این کافی نیست.

بنابراین باید بتوانید افراد زیادی را در یک مکان داشته باشید. شما باید آواتارهای بصری گویا داشته باشید. و باید صوت مکانی داشته باشید. و سپس فراتر از آن، شما به نوع مناسبی از سیستم های پایین به بالا برای حکومت و اعتدال نیاز دارید. از آنجا که سیستم‌هایی که امروزه برای چیزهایی مانند فیس‌بوک یا ردیت داریم، برای محیط‌های تجسم‌شده در فضای دیجیتال قابل اجرا نیستند.

جایگزین هدست به‌عنوان سخت‌افزار چیست. که این را فعال می کند؟

تلفن شما. دستگاه تلفن همراه با دوربین آینده نگر خود شما را شناسایی می کند و شما را به یک آواتار تبدیل می کند و شما را به دنیا می آورد. شما نیازی به قرار دادن هدست ندارید.

وقتی به استفاده از هدست واقعیت مجازی نگاه می‌کنید، دو چیز متفاوت را با هم مخلوط می‌کنید که هر دو واقعاً عالی هستند. یکی غوطه ور شدن بصری و حسی در فضا، توانایی شما برای داشتن میدان دید وسیع تر و نگاه کردن به پشت سرتان و چیزهای دیگر است. این عالی است.

اما یکی دیگر این است که می‌توانید با افراد نزدیکتان ارتباط برقرار کنید، مثلاً با تکان دادن سرتان. این کار را می توان با استفاده از یک دوربین آینده نگر یا یک وب کم در رایانه رومیزی انجام داد. برای این کار نیازی به گذاشتن هدست ندارید. من می توانم چهره شما را ردیابی کنم و آواتار شما را با آن متحرک کنم. و در واقع، اگر از هدست واقعیت مجازی استفاده نمی کنید، می توانم تمام صورت شما را با دوربین ببینم. بنابراین، ردیابی نوری و چیزهای هوش مصنوعی که می‌توانید برای تشخیص چهره افراد استفاده کنید، اگر هدست واقعیت مجازی نداشته باشید، بهتر کار می‌کنند.

با هدست های VR، ما بیش از پنج نفر هستیم به نظر من یک سال دیگر آنها هنوز، 25 یا 30 درصد مواقع، ما را حالت تهوع می دهند. و در واقع هیچ راه حل R&D برای آن وجود ندارد. مشکل به تفاوت بین حس حرکت دهلیزی و آنچه چشمان شما می بیند مربوط می شود. اگر این دو را با هم مخالف کنید، درصد قابل توجهی از مردم بیمار می شوند و همیشه مریض خواهند شد.

اما من فکر می کنم نکته ظریف تر این است که هدست واقعیت مجازی بسیار تفرقه انگیز است. اگر یک دسته از افراد تصادفی انتخاب شده را در یک اتاق قرار دهید و از آنها بپرسید که اساساً چه کسی راحت است که جلوی افراد دیگر چشم بند ببندد، نتیجه مغرضانه ای دریافت خواهید کرد، جایی که برای مثال مردان سفیدپوست بزرگ راحت خواهند بود. قرار دادن یک هدست واقعیت مجازی به این دلیل که آنها می توانند چشمان خود را در مقابل افراد دیگر نیز راحت ببندند. اما این برای همه صادق نیست.

***

منبع : https://www.wired.com

به این نوشته امتیاز بدهید!

افراد نیوز

افراد نیوز

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

  • ×