برای اهداف عملی، M1 Ultra مانند یک تکه سیلیکون بزرگ و غیرممکن عمل می کند که همه کارها را انجام می دهد. قدرتمندترین تراشه اپل تا به امروز دارای 114 میلیارد ترانزیستور است که در بیش از صد هسته پردازشی اختصاص داده شده به منطق، گرافیک و هوش مصنوعی، همه آن به 128 گیگابایت حافظه مشترک متصل است. اما M1 Ultra در واقع یک هیولای فرانکشتاین است که از دو تراشه M1 Max یکسان تشکیل شده است که با استفاده از یک رابط سیلیکونی که به عنوان یک پل عمل می کند، به هم متصل شده اند. این طراحی هوشمندانه باعث می‌شود به نظر برسد که تراشه‌های به هم پیوسته در واقع تنها یک کل بزرگ‌تر هستند.

از آنجایی که کوچک کردن اندازه ترانزیستورها دشوارتر می‌شود و بزرگ‌تر کردن تراشه‌های جداگانه غیرعملی می‌شود. ، سازندگان تراشه شروع به دوخت اجزاء به هم برای افزایش قدرت پردازش کرده‌اند. رویکرد مشابه Lego راهی کلیدی برای پیشرفت صنعت کامپیوتر است. و M1 Ultra اپل نشان می دهد که تکنیک های جدید می توانند جهش های بزرگی در عملکرد ایجاد کنند.

اصول چند دهه قدیمی، که به نام گوردون مور، بنیانگذار اینتل، نامگذاری شده است، عملکرد تراشه – که با تعداد ترانزیستورهای یک تراشه اندازه گیری می شود – هر 18 ماه دو برابر می شود.

بر کسی پوشیده نیست که قانون مور، که برای چندین دهه باعث پیشرفت در صنعت کامپیوتر و اقتصاد شده است، دیگر صادق نیست. برخی از ترفندهای مهندسی بسیار پیچیده و پرهزینه به کاهش اندازه اجزای حک شده کمک می کنند. تراشه‌های سیلیکونی بیشتر است، اما مهندسان به محدودیت‌های فیزیکی رسیده‌اند که این اجزا که دارای ویژگی‌های اندازه‌گیری شده در میلیاردم متر هستند، عملاً چقدر کوچک هستند. حتی اگر قانون مور منسوخ شده باشد، تراشه‌های رایانه مهم‌تر—و همه جا—از همیشه هستند سیلیکون پیشرفته برای فناوری‌هایی مانند هوش مصنوعی و 5G بسیار مهم است و اختلالات زنجیره تامین ناشی از همه‌گیری باعث برجسته‌تر شدن نیمه هادی ها در حال حاضر چقدر حیاتی هستند برای صنایعی مانند خودروسازی.

از آنجایی که هر نسل جدید سیلیکون گام کوچک تری به جلو بر می دارد، تعداد فزاینده ای از شرکت ها به این سمت روی آورده اند. طراحی تراشه های خود برای افزایش عملکرد. اپل از سال 2010 از سیلیکون سفارشی برای آیفون ها و آیپدهای خود استفاده کرده است—سپس در سال 2020 اعلام کرد که تراشه های خود را برای مک و مک بوک طراحی کند، در حال دور شدن از محصولات اینتل. اپل از کاری که روی تراشه‌های گوشی‌های هوشمند انجام داد، استفاده کرد تا تراشه‌های دسکتاپ خود را که از همان معماری استفاده می‌کنند، با مجوز شرکت بریتانیایی ARM توسعه دهد. اپل با ساختن سیلیکون خود و با یکپارچه‌سازی عملکردهایی که معمولاً توسط تراشه‌های جداگانه در یک سیستم روی یک تراشه انجام می‌شود، کنترل کل محصول و می تواند نرم افزار و سخت افزار را با هم سفارشی کند. این سطح از کنترل کلیدی است.

میلت، کهنه کار صنعت تراشه که از Brocade، یک شرکت شبکه ای ایالات متحده، به اپل پیوست، می گوید: «من متوجه شدم که کل جهان [چیپ سازی] وارونه است. در سال 2005. برخلاف مثلاً اینتل که تراشه‌هایی را طراحی و تولید می‌کند که سپس به سازندگان رایانه فروخته می‌شوند، میلت توضیح می‌دهد که اپل می‌تواند همزمان با نرم‌افزار، سخت‌افزار، روی طراحی یک تراشه برای یک محصول کار کند. و طراحی صنعتی.